W dniach od 26 czerwca do 28 lipca 2024 roku przed Oświęcimskim Centrum Kultury, prezentowana będzie wystawa malarstwa Chantal Maas pt. „Hymn życia”.

„Kiedy nie ma już łez do wypłakania, pozostaje Nadzieja.
Dzielenie się Sztuką pozwala leczyć rany tych, którzy cierpią.”
/Chantal Maas/

Sztuka leczy rany duszy

Sztuka jest ujściem, pozwala uciec od rzeczywistości, aby cieszyć się marzeniami innych.

Malarstwo abstrakcyjne pozwala na eksploatację wewnętrznych terytoriów wciąż nieznanych mózgowi widza. Ono uwalnia mózg od dominacji rzeczywistości.

Niebieski to kreatywny kolor. Mózg „ucieka” błękitem. To także kolor lojalności, prawdy, intuicji i wewnętrznego spokoju.

Fioletowy oznacza mądrość, duchowość, godność, mądrość.

Turkus to czystość, płynność, zmiana.

W Zoharze* kolor biały (Hochmah) kojarzony jest z mądrością, czerwony (Bina) oznacza inteligencję, zielony (Tiferet) – harmonię, a czarny (Malchut) – Królestwo. *(Sefer ha-Zohar – „Księga blasku” – mistyczny komentarz do Tory, Piesni nad Pieśniami i Księgi Rut, powstały w XIII wieku.)

Ważny jest dobór kolorów i symboli.

Na przykład Kot – reprezentuje odwagę, niezależność, wolność, działa we właściwym czasie. Uzdrawia od wewnątrz.

Chantal Maas od 7 października 2023 roku (data ataku Hamasu na Izrael) poświęciła się wyłącznie malarstwu, które dedykuje kibucom w Nir Oz. Obecna wystawa prezentuje m.in. powstałe obrazy dla kibuców Nir Oz.

Prace można było oglądać wiosną w L’atelier Marcel Hastir w Brukseli. Obecnie prezentowane są przy Oświęcimskim Centrum Kultury, w czasie gdy w pobliskim Krakowie odbywa się Festiwal Kultury Żydowskiej Shema Israel (23.06-30.06.2024). Fakt ten był niezwykle ważny dla Chantal.

Jako artystka, która żyła przez sześć lat w Oświęcimiu – tym małym małopolskim miasteczku, mam potrzebę podziękowania mieszkańcom za ich powitanie i okazaną empatię, jaką wobec mnie mieli.
W dniu mojego wyjazdu powiedziano mi najpiękniejsze zdanie: „Byłaś integralną częścią miasta.” /Chantal Maas/

Z Oświęcimia wystawa trafi do Izraela.

Chantal Maas

Urodzona w Transylwanii (Rumunia) w węgierskiej rodzinie żydowskiej.

Ma liczne korzenie. Różnorodność kultur jest bogactwem. Kultura żydowska, rumuńska, węgierska, ukraińska i brukselska nadaje jej obrazom i szkicom surrealistyczną nutę przesiąkniętą nostalgią, humorem i autoironią.

Od pierwszego pokolenia po Zagładzie pasjonuje się walką z obskurantyzmem.

„Chcę zapalić światło w świecie pełnym obskurantyzmu” – deklaruje.

Lubi dzielić się swoją skromną wiedzą, organizowała kursy judaizmu w instytutach teologicznych w Siedmiogrodzie. Podczas konferencji, na zlecenie biskupa greckokatolickiego w Oradei, powierzono jej zorganizowanie wyjazdu do… Auschwitz i Wadowic.

Pierwszy raz była w Oświęcimiu 25 czerwca 2005 roku. Stało się to, czego się nie spodziewała. Opuściła swój skromny dom w Siedmiogrodzie dla Oświęcimia. Przebywała tu przez sześć lat, po których zachowała czułą nostalgię za tym małym i mało znanym miastem.

Od tego czasu, tak jak obiecała, w dalszym ciągu reaguje na stereotypy dotyczące tego miasta, jak miało to miejsce podczas jej majowej wystawy w Brukseli. Pomysłu wystawy w Oświęcimiu, z której jestem bardzo dumna, publiczność brukselska nie zrozumiała.

„Myśleli, że wystawa odbędzie się w obozie Auschwitz!” – relacjonuje.

Bycie artystą oznacza także zabieranie ze sobą małego kawałka chorego świata, aby go uzdrowić. Sztuka jest czynnikiem spójności społecznej, walczy z uprzedzeniami. Leczy rany duszy.

Rysunek i malarstwo to jeden z jej środków wyrazu, którym zajmuje się od kilkudziesięciu lat. Niezależnie czy jest to farba akrylowa czy farba olejna. Pracuje z pigmentami, jej ulubionym jest lapis Lazuli [niebieski]. Jej ulubionym materiałem jest drewno.

Wybór kolorów nie jest przypadkowy. Istotne jest znaczenie znaczenia kolorów i wibracji.

„Przede wszystkim malowanie powinno być ucztą dla oczu” – uważa Chantal.